Ndërkohë që Shqipëria turfullonte e zemëruar kafeneve dhe rrjeteve sociale për videon e dhunës makabre nga administratorja e kopshtit “Diren” Anjeza Shabani, prindërit e 3-vjeçarit prisnin me padurim përgjigjet e analizave të mjekësisë ligjore dhe të neurologjisë, të cilët vërtetuan atë që burrë e grua fatkeqësisht e dinin: djali ka pësuar trauma dhe çdo shenjë në trupin e tij, është falë dhunës së ushtruar sistematikisht.

Babai, i kurorëzuar si hero për aktin e tij të denoncimit dhe sensibilizimit, ndihet i pafuqishëm dhe i dëshpëruar. Nuk ka kohë t’i gëzohet as arrestimit dhe dënimit të pashmangshëm me burg të Anjeza Shabanit, sepse atij i duhet t’i japë një zgjidhje të birit. “Do të bëja gjithçka për tim bir. Do të jepja edhe jetën “ rrëfen ai për Anabel.al.

Vogëlushi, për të cilin Shabani deklaroi se ishte autik, në fakt ka lindur me një problem në të folur, por me shumë shpresa për t’u riparuar. “Kam shkuar kudo për atë djalë, në Itali, në Gjermani, çfarë kam fituar, çfarë kam, e kam shpenzuar për kurimin e tij” tregon babai, i cili prej një muaji ka ngelur i papunë, në pamundësi për të ndjekur njëherësh edhe investigimin në kopësht, edhe detyrimet në kompaninë ku ishte punësuar.

Pas diagonistikimit, prindërit vendosën që fëmija i tyre i vetëm të trajtohej nga një terapist. Nuk pyetën për shpenzimet edhe pse pagesës mujore të terapisë, do t’i shtoheshin pagesa e kopshtit dhe e transportit. Atëherë, të dy të punësuar me rroga mesatare, do të shpenzonin gati 1 milionë lekë të vjetra në muaj vetëm për vogëlushin.

“Nuk i kam llogaritur kurrë dhe as do t’i llogarisja lekët. Kemi shpenzuar, sepse ai është drita e syve tanë dhe ajo çfarë unë dhe gruaja ime duam, është vetëm që ai të jetë si gjithë fëmijët e tjerë.”

Me dëshirën e mirë për t’i krijuar të birit të gjitha kushtet optimale, ata “ngecën” tek kopshti “Diren” në kërkimin e tyre. “Më pëlqeu sepse i kishte kushtet shumë më të mira se kopshte të tjera që pamë vërdallë. Ishte pak larg nga shtëpia jonë, por fakti që ishte një biznes familjar, na ngrohu. Fillimisht ata na pritën shumë mirë dhe ishin shumë të dashur. Mendova se djali do të ndihej si në nje familje të madhe”tregon babai.

 Gjërat duket se po ecnin mirë me terapinë. Prindërit po i gëzoheshin faktit që djali kishte nisur të fliste. Por nuk zgjati shumë ky gëzim. Papritur ai ndalon së foluri. Jo vetëm kaq. Fëmija nis të acarohet, të qajë më shpesh dhe të kalojë netë të tëra pa gjumë duke ulëritur e duke i gjuajtur kokës, siç edhe u dëshmua në një video të transmetuar në emisioni “Stop” në TVKlan

“Gjithçka çfarë investuam për përmirësimin e djalit, po na shkatërrohej. Shihnim shenja të çuditshme në trupin e tij, shkonim të ballafaqoheshim me administratoren, por ajo,gënjente në emër të Allahut e fëmijëve të saj.” rrëfen ai.

Jo vetëm Anjeza Shabani gënjente. Edhe ish-edukatorja, Elona Turdiu, emri i së cilës po lakohet në media këto kohë pas dëshmive të dhunës, mundohej t’ua errësonte sytë. “Më zinte be për kokë të vajzës së saj, që ‘nuk ka gjë djali, ne e trajtojmë shumë mirë.’” na rrëfen mamaja.

 Tashmë historia doli në dritë dhe Shqipëria e pa me sytë e saj të vërtetën. Mediat u ngritën në mbrojtje dhe askush nuk u mendua dy herë për ta përcaktuar Shahinin si “monstër.” Ministrja e Arsimit, Lindita Nikolla reagoi duke thënë se do të kontrollohej ky kopësht dhe çdo kopësht tjetër që vepronte në mënyrë të paligjshme. Gjykata po bën punën e saj. Të gjithë u vunë në lëvizje 3 ditët e para të zhurmës, aq sa dukej se djali më në fund po jetonte një jetë të dytë. Por fatkeqësisht, nuk ka ndodhur kështu. Në familjen e heronjve, ka rënë pesimizmi.

“Nuk e dimë ende se çfarë do të bëjmë. Djali është përkeqësuar, ai ka nevojë për një terapi më intensive, sepse po bën regres.”

Krahas mbështetjes shpirtërore të qindra mijëra shqiptarëve dhe dhuratave simbolike që u vinin në familje apo spital nga njerëz të panjohur, familja ka mbetur prapë e izoluar në shqetësimin e saj. Vetëm emisioni “Stop” këto ditë të nxehta vazhdon të mbulojë çështjen e kopshtit “Diren” dhe të rrëfejë histori të tjera dhune. Ndërkohë lajmi më dramatik i muajit është zëvendësuar me bastet e ndeshjes Itali-Gjermani, sherret e Top Awards dhe plane për pushime në bregdet.

“Unë e di që im bir ka nevojë për trajtime të specializuara që kanë kosto. Por nuk kam lypur dhe as do të lypë ndonjëherë. Do të shisja edhe shtëpinë për tim bir, çdo gjë që kam fituar, i kam harxhuar vetëm për të. Thjesht, do të doja pak më shumë vëmendje nga institucionet, një mbështetje sado të vogël për terapinë. Sepse tashmë, nuk është thjesht çështje të folure. Tani ai duhet të trajtohet edhe për këtë traumë të jashtëzakonshme. Dhe të mos harrojmë, është vetëm 3-vjeç.” e mbyll babai.

Pas historisë, shumë psikologë i janë ofruar familjes për një vlerësim falas. Por vlerësimin tashmë prindërit e kanë të qartë. Ajo për çfarë ata kanë nevojë, është një trajtim i vazhdueshëm. Një trajtim që tashmë, nuk duhet të mbetet çështje familjare, por duhet të bëhet një çështje kombëtare.

 MËKAT NËSE DO TA TRAJTONIM KËTË HISTORI SI NJË ÇUDI 3-DITORE!

Me investigimin e tij, babai na hapi të gjithëve sytë dhe na bëri më të ndërgjegjshëm ndaj kopshteve e shkollave të cilat të gënjejnë me kopertinën e tyre, madje na ndërgjegjësoi edhe për pasojat e dhunës, sado të vogël, ndaj fëmijëve tanë. Investigimi i babait, na mësoi se ka ende kopshte të palicensuara dhe vuri në lëvizje qeverinë për identifikimin e tyre. Investimi i babait na mblodhi bashkë, kundër një të keqeje të madhe siç ishte keqtrajtimi i besimit që ne si prindër e si klientë i japim një shërbimi të caktuar. Investigimi i babait, uroj që të na rrisë besimin edhe ndaj drejtësisë, që Anjeza e kushdo tjetër që prek me dorë një fëmijë, të marrë dënimin e merituar.

Kjo histori na mësoi shumë, por nuk mjaftojnë mesazhet në inbox e komentet në Facebook për të falenderuar e për të shprehur mbështetjen tonë ndaj kësaj familjeje. Kjo histori nuk duhet të mbarojë me 3-ditë çudi, kjo histori duhet të vazhdojë të trajtohet dhe kjo familje kërkon më shumë se mbështetjen tonë me fjalë.

Ai 3-vjeçar imcak që dridhej nga dhuna, i pafuqishëm për t’u mbrojtur mund të ishte vajza ime, mund të jetë edhe fëmija juaj. Ai 3-vjeçar është pjesë e atij brezi ku ne kemi vënë gjithë shpresat se do të jetë më ndryshe nga ne, se do të rritet larg diktaturës, larg tranzicionit, larg pangopësisë, larg ligjit të xhunglës dhe shumë pranë një Shqipërie më perëndimore. Por nëse ne vazhdojmë të mbyllim një sy e një vesh sërish për dhunën, edhe kur ajo na shfaqet kaq haptazi, nëse ne nuk bashkëpunojmë si individë dhe institucione, atëherë më vjen keq të them, por jemi të gjithë bashkë-fajtorë për çdo të keqe që do të pasojë në brezat që do të vijnë.

Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.