Është një nga ato shfaqje shqiptare me të cilat jemi rritur. E kemi parë me dhjetëra herë, por Pallati 176 duket se asnjëherë nuk e humbet shijen. Përkundrazi; sa herë që e shohim, kuptojmë diçka të re nga çdo batutë e Jovan Bregut, Sandër ‘mafishes’, Elsës, teto Ritës, Fredit, Perikliut apo Lirisë.
Pallati 176 është një nga ato komedi të pakta të skenës shqiptare, shkruar me një çiltërsi dhe liri të atillë sa kur e sheh, as nuk të bie në mend se është shfaqur në 1986-ën, kur sistemi diktatorial ishte ende në fuqi. Satira dhe vërtetësia ndërthuren aq natyrshëm në këtë vepër skenike, sa është e vështirë të mos e gjejmë veten tek ndonjëri prej personazheve.
Përveç vlerës që ka nga ana artistike, Pallati 176 mbart edhe një sërë elementësh feministë, si pak shfaqje shqiptare. Edhe pse komunizmi propagandonte lirinë e femrës në fusha të jetës si puna në fabrika, pjesëmarrja në aksione etj., Pallati 176 duket se është mbrujtur që në thelb me një frymë feministe. Me një frymë përtej barazisë së thjeshtë gjinore.
Copyright @Anabel.al/ Ndalohet ri-botimi pa lejen e Anabel.al
