English
Health

Na e patën thënë gjyshërit, por s’e besuam

Na e patën thënë gjyshërit, por s’e besuam

Artikulli në vijim është shkruar nga shkrimtarja amerikane Allison Glock, artikuj të së cilës janë botuar në New York Times, New Yorker, Esquire, Rolling Stones, GQ etj.

Vajza ime 19-vjeçare ulet përballë meje në tavolinë, sytë e saj janë të mbushur me shumë pikëpyetje. Ajo po lufton, si të gjithë ne, me purgatorin ekzistencial ku po e gjejmë veten. Nuk dimë kur do të përfundojë, ose si do të përfundojë, ose çfarë ndikimi do të ketë te ne si njerëz, si vend.

Vajzat e mia, si pafund të tjerë në botë, kanë ndryshuar rutinën dhe janë shkëputur nga miqtë. Jeta e tyre u lëkund fort dhe u drejtuan te prindërit, të cilët nga ana tjetër nuk e dinë se çfarë po vjen.

Ato lexojnë gazetat, informohen nga telefoni. Personalisht njohin shumë mjekë dhe infermierë që po luftojnë në vijën e parë të betejës. E ndjejnë shqetësimin në ajër. Më duhet të bëj të pamundurën që t’i qetësoj.

I them vajzës 19-vjeçare që e kuptoj që ndihet e humbur, bosh. I kujtoj sa me fat jemi. Të gjithë bashkë. Që kemi një qen. Që e duam njëri-tjetrin. Që kemi mundësi të përqafohemi.

I them edhe që mendoj shumë për gjyshërit. Kur isha e re, i shihja gjithnjë teksa luanin letra me njëri-tjetrin, zgjidhnin fjalëkryqe, kërcenin bashkë në dhomë, shihnin televizor.

Familja ime vjen nga Appalachia. Gjyshërit jetuan në një shtëpi në një qytet të vogël industrial në Virginia. Ecnin në të njëjtat trotuare, uleshin në të njëjtat vende, këndonin teksa lanin enët, bënin ndonjë thashethem. Jetë e thjeshtë që vinte nga mungesa e shumë mundësive.

Edhe pse aq e thjeshtë, ishte bukur. Tani i besoj fjalët e tyre. Ata e dinin se çfarë vlente. Gjyshi shërbeu në luftë. Edhe gjyshja. Panë vdekje, kotësi, heroizëm dhe humbje. Ata e dinin se çfarë kishte vërtet rëndësi.

Do të duhet ta gjejmë motivimin në gjëra të vogla, i them vajzës tjetër. Te çastet. Pas orëve të gjata dhe të rrëmujshme, ne do të ulemi dhe do ta gjejmë kuptimin e jetës në qetësi.

Ose të paktën, pranoni që të nesërmen nuk na e premtoi askush.

E kuptoj situatën. Dua të qaj, të pi duhan, të rri vetëm. Por në vend të kësaj, bëj dush, pi kafe, vendos buzëkuq.

I shoh teksa qëndrojnë në oborr, shtrirë në batanije teksa lexojë bashkë. I shoh nga dritarja. Dielli shkëlqen në fytyrat e tyre. Zogjtë vazhdojnë të fluturojnë. Përreth ka lule.

Mos humbisni edhe

REELS

OK!

Emisionin e plotë e gjeni në Youtube/ Andale AL

E kemi mbajtur sekret, por sot sikur kemi qejf t'jua themi! 💕 @greenandprotein.al është vendi që na sjell mëngjesin dhe drekën në zyrë se e kemi zgjedhur si vend të preferuar. Ndonjëherë shkojmë edhe vetë se ka ambient të lezetshëm dhe të qetë. 🥰 Bowls janë yll, lëngjet e frutave, çdo gjë dmth. 🥑

Sa i bukur ky projekti i @unwomenalbania 💕 Gratë fuqizohen, udhëtojnë vetëm, argëtohen dhe zbulojnë histori frymëzuese dhe të pabesueshme nga peshkatarët. Në një udhëtim shumë të bukur në Vlorë ndodhin të gjitha. Love the idea 💡 Bravo! 🙌

U zgjuam me një ndjenjë nostalgjie sot 😌

S'e dimë ne ç'rast ke ti, por dimë ku duhet ta marrësh fustanin! 👗 @la_kune_ ka kaq shumë modele për çdo event, masa S-2XL, super çmime dhe dizajne. Të nderon kudo dmth ✌️

POV: Të bien pantallonat në mes të performancës, por ti je Beyoncé 🔥

Dua Lipa performon këngën e Raffaella Carrà dhe rrëmben zemrat e italianëve ❤️‍🔥

Po ju, keni bërë ndonjëherë takime po aq interesante?! 🤨

Shpresojmë për më të mirën! 🇦🇱❤️‍🔥 Credits: @eja.alb

We were told by our grandparents, but we didn't believe it

Na e patën thënë gjyshërit, por s’e besuam

The following article was written by American writer Allison Glock, whose articles have been published in the New York Times, The New Yorker, Esquire, The Rolling Stones, GQ and others.

My 19-year-old daughter sits opposite me at the table, her eyes filled with many question marks. She is struggling, like all of us, with the existential purgatory where we are finding ourselves. We do not know when it will end, or how it will end, or what impact it will have on us as humans, as a country.

My daughters, like other endless people in the world, have changed routine and disconnected from friends. Their lives shook and they turned to parents who, on the other hand, do not know what is coming.

They read the newspapers, are informed by phone. I personally know many doctors and nurses who are fighting in the front line of battle. They feel the worry in the air. I have to do my best to calm them down.

I tell the 19-year-old girl that I realize she feels lost, empty. I remind them how lucky we are. All together. That we have a dog. That we love each other. That we have the opportunity to embrace.

I also say I think a lot about grandparents. When I was young, I would always see them playing cards with each other, picking up crosswords, dancing together in the room, watching television.

My family comes from Appalachia. Grandparents lived in a home in a small industrial town in Virginia. They were walking on the same sidewalks, sitting in the same places, singing while washing dishes, doing some gossip. A simple life that came from a lack of opportunities.

Although so simple, it was beautiful. Now I believe their words. They knew what it was worth. Grandpa served in the war. Even my grandmother. They saw death, vanity, heroism and loss. They knew what really mattered.

We'll have to find the motivation in small things, I tell the other girl. In the moments. After long, messy hours, we will sit down and find the meaning of life in peace.

Or at least, accept that nobody promised us the next day.

I understand the situation. I want to cry, smoke, just hang out. But instead, take a shower, drink coffee, put on lipstick.

When I go out of the bathroom, the girls are in the yard, lying on a blanket and reading together. I look out the window. The sun shines on their faces. The birds keep flying. There are flowers around.

×