On July 29, 1890, Vincent van Gogh died two days after shooting himself with a gun. Since then, many medical and psychological theories have tried to explain his decision to end his life at the age of 37. What happened to Van Gogh?
A recent study published in the International Journal of Bipolar Disorder tries to explain the productivity of the post-impressionist painter and the reasons that may have led him to suicide. In the last three years of his life, Van Gogh was at the peak of his productivity where he painted 30 self-portraits, among others.
"He had signs of a bipolar mood disorder, with features of a borderline personality disorder, but this is likely to be exacerbated through the use of alcohol combined with malnutrition, which then led to a combination of increased psychosocial tensions, in a a crisis that then forced him to cut off his whole ear [during a debate], ”said the study authors, led by psychiatry professor Willem Nolen at the University of Groningen in the Netherlands.
Van Gogh ishte në spital tri herë radhazi në Arles, Francë, midis dhjetorit të vitit 1888 dhe majit 1889 dhe më pas u transferua në azilin Saint-Rémy-de-Provence në maj të vitit 1889. Gjatë dy qëndrimeve në spital, Van Gogh shkroi se ai pësoi "halucinacione të padurueshme", ankth dhe makthe. Studiuesit sugjerojnë që simptomat ishin të lidhura me një periudhë të detyruar pa alkool. Ata shtojnë se deliri i tij u pasua nga episode të rënda depresive, të cilat çuan në vetëvrasje. Por, pasi pacienti në këtë rast nuk mund të intervistohet, studiuesit theksuan se përfundimet e tyre duhet të trajtohen me kujdes.
Teoria buron nga shqyrtimi i 902 letrave të Van Gogh, 820 prej të cilave i drejtoheshin vëllait të tij Theo dhe të afërmve të tjerë. Studimi është bazuar edhe te intervistat me tre historianë që e kanë studiuar artistin në thellësi. Nolen paralajmëroi që Van Gogh mund t'i ketë "zvogëluar apo edhe zbukuruar disa gjëra" në letrat e tij.
"Megjithëse [ato] përmbajnë shumë informacione, duhet të kujtojmë se ai nuk ua shkroi letrat mjekëve, por anëtarëve të familjes dhe të afërmve të tjerë për t'i informuar, për t'i qetësuar ose për të bërë diçka. Prandaj, artikulli ynë sigurisht nuk do të jetë i fundit për sëmundjet e Van Gogh."
Një nga diagnozat e para pas vdekjes së tij ishte skizofrenia, por studiuesit zbuluan se ai nuk shfaqte simptoma të skizofrenisë. Studiuesit gjithashtu sugjerojnë se nuk ka gjasa që Van Gogh të ketë pasur sifiliz ose epilepsi në muajit e fundit të jetës. Studiuesit besojnë se ka të ngjarë të ketë pasur "epilepsi të maskuar". Kjo do të thotë që pacienti nuk ka kriza klasike, por më tepër një çrregullim të sjelljes bazuar në aktivitetin epileptik në pjesët më të thella të trurit. Në rastin e Van Gogh, aktiviteti epileptik mund të jetë shkaktuar nga dëmtimi i trurit si rezultat i stilit të jetesës, si abuzimi me alkoolin, kequshqyerja, gjumi i dobët dhe lodhja mendore.
The study concludes that Van Gogh suffered from concomitant illness and likely had bipolar mood disorder in combination with personality borderline disorders. His symptoms are said to have been aggravated by alcohol and malnutrition, which were subsequently followed by a state of delirium due to withdrawal from alcohol.
Burimet: International Journal of Bipolar Disorders, Guardian, Van Gogh Museum
