Different provinces have this "game" that does nothing but confuse in a repetitive loop, at the amusement of the one / one who is running the game.
-What water did you give the donkey?
- Warm.
- And why warm? (Tak, pull the ear.)
- No, not warm. With salt!
- And why with salt? (Tak, ear.)
- No no I gave him the water of eternity.
- And what do we need the eternal donkey? (Both ears, in hand.)
The answer is always wrong. Therefore, only the one who dictates the game has fun. I have never seen fun, and it will not seem to me even now that only Candy Crush entertains me. I do not know why I remembered the game exactly when a relative of mine was suspected of being positive with Covid-19, as her colleague had tested positive.
She takes care of all the responsible people. Alcohol in the hands, a mask in the bag or under the chin ready to be lifted indoors, "konichiëa" or "namaste" for greetings, always only outdoors! He rarely goes to the office, on tour, and does not exchange money with colleagues in the same room.
And yes all her cares were multiplied by zero, including her Hello Kitty disinfectant that makes everyone smile. Even from those brave acquaintances of hers who until yesterday said "there is no virus" and then when the circle became too narrow, they switched to "there is a virus, but the major forces are introducing us (with sophisticated tales by delegitimized doctors) ". Exactly these brave three-quarters, when the virus came to the office next door… Unable to manage mental health and instincts, they pull out the shovel directly and bury their friend, regardless of whether she has the virus or not.
That in fact, if you think about it, there should be no point of connection whether it exists or not.
"Dea, WHY DID YOU COME TO WORK ??" - one of them screams from the end of the corridor with a mask on his nose, as if he saw Nexhmije Hoxha get up from the grave so quickly.
“… Sepse nuk jam me pushime dhe kam radhën??”
“Dea, PSE E PREKE ÇIPIN???”- Ia plas tjetri 10m larg, pa maskë fare.
“Mmm se punoj këtu dhe po s’u pa që kalova gishtin, më pritet dita e punës”?
Meqë dyshohet se ka Covid-19 sepse kolegu e pati, ajo përzihet për shtëpi, e frikësuar jo nga virusi dhe aq, po nga fytyra tejet e shëmtuar e të gjithë njerëzve që kanë dëgjuar për kolegun dhe tani e donin në shuttle për Mars One shoqen time. I tregon rrugës të dashurit, i cili pasi bëri pyetje ku vetëm donte të dinte sa real është virusi në trupin e saj, ia preu shkurt në WhatsApp e as e mori në telefon për t’u interesuar mbi ndjenjat e saj në këtë ditë të ngarkuar.
E sipërpërmendura jeton me prindërit. Hyn në shtëpi duke u dridhur dhe i tregon mamasë. E cila, gjithashtu e papajisur me cilësi si “mbështetja”, “të bërit të ndihesh mirë”, apo “sensi i humorit” (aq i vyer në kohë të vështira), i numëroi të gjitha herët që ajo si mama ka supozuar që e bija s’ka larë duart, që ka takuar pacipshmërisht ndonjë shoqe darkave tashmë pa muzikë, që takon të dashurin e saj pas një pauzë 3 mujore, dhe sesi e bija nuk mendon sa duhet për prindërit dhe gjyshërit 2 kate më lart.
E dashura mike e imja, duke mos duruar dot më, ia plas vajit në dhomën e saj, duke mbledhur plaçkat duke mos ditur as vetë ku do të nisej. Ndërkohë i vjen e-mail nga burimet njerëzore (shtazore do të thoja unë, po kush më pyeti) ku i kërcënohet pa dashamirësi të mos kthehet në punë për 2 javë. As “shpresojmë të mos e kesh marrë virusin” e as “po e pate marrë, kalofsh lehtshëm”, e aq më pamundur “mezi presim të vish!”.
Qyqaaaaaa!!! Dashke ti mezi presim të vish!
E pas 1 orë ku paketoi vetëm gjërat e gabuara që s’do e çonin 2 ditë as te hoteli i lagjjes, hyn babai në dhomë e duke “e lejuar të qëndrojë” e duke i treguar sesa keq e ndikoi mamanë kjo ndodhi e si Dea tani të ketë hallin e ndjenjave të mamit; pa ç'ka se të asaj, deri më tani, askush s’i pati në konsideratë. A thua se gjithë kjo ditë e tmerrshme i kish ndodhur prindërve, jo Deas.
Po shoqja ime e dashur, e cila nuk di të përkujdeset për gomarin sepse nuk njeh lojën, deri tani i ka dhënë vetëm ujin e gabuar.
E fryrë nga i dashuri, kolegët e së fundmi prindërit e pakujdesshëm, na njofton ne miqve në WhatsApp dhe shkruan në Facebook sesi do vetë-karantinohet pasi testin nuk ia bën njeri. Moria e njerëzve që s’e mendojnë dhe aq gjatë i shkruajnë “të shkuara” (nga çfarë?) dhe nxiton kolegia 50 e ca vjeç për të thënë direkt “të shkuara dhe ishalla s’ua ke ngjitur prindërve”.
Nuk ka mallkim më të madh në kohëra Covid-i sesa ankthi, lëmshi, paaftësia për të jetuar si njeri…Nga frika për të mos sëmurur prindërit, vjehrrit, dhe motrat e vëllezërit e tyre.
A thua se e bën dikush me dashje! Çfarë keqtrajtimi t’i thuash dikujt ashtu! Çfarë mungese konsiderate surratit!
Dikujt që s’dihet a e ka, e! Ne në WhatsApp! Si miq të vërtetë, që e dimë veten të paktën!
Filluam të talleshim me të, t’i thonim si s’do kalonim kurrë nga lagjja e saj nga frika e Covid-19, barsaleta të pisëta, dhe plane potenciale të një dite më të mirë. Aty, Dea u çlirua. Na tregoi dhe ajo memet e ditës, dhe foto të vetes duke hapur një kanaçe birrë të ftohtë.
Loja e gomarit nuk ka si del ndryshe përveç se nga një shoqëri thellësisht e papjekur, ku abuzimi emocional fillon shpesh në mënyrë të pavetëdijshme nga prindi i cili rrallë herë di të tregojë sa krenar/e është me ty, e vazhdon me shumicën përreth që u vjen shumë vështirë të të përgëzojnë qoftë dhe për heroizmin që shkon e vjen në punë në rrethana distopike, apo që thërret ashensorin me brryl.
In this pandemic that we had to survive, there are 2 health conditions that must be strongly preserved: The first, the eminent is the physical one from Covid19, and the second, just as important as the first, is mental health.
As I wait to beat this protein mass filled with invisible DNA called Covid-19, I wait and that perhaps this unusual occurrence teaches us to respect mental health, not to blame each other for things where we are all collateral damage, to show closeness, love, pride towards our family, friends and colleagues… Saying the sweet word even with difficulty as a start.
You will see how he will come out later, with spirit.
--- Written by Lura Elezi, founder of the Laralara blog . For more posts, you can click here.
