The success of Albanians everywhere in the world is indisputable, but sometimes the whole journey that has led them to this success is not given a voice. A story of sacrifice and perseverance accompanied by a lot of work is that of Dr. Blerida Banushi. This story has its origins in the city of Durrës. Growing up on the Adriatic coast, Dr. Banushi enjoyed a carefree childhood with his parents and two sisters until the fall of the communist regime in Albania.
In March 1991, a large group of people left Albania in search of a better life. Over 25,000 refugees boarded overcrowded and rotten ships and sailed for Italy. One of them was Blerida's father.
"My parents were both teachers and their salaries were not enough to survive, so my father emigrated to Italy to build a better financial future for us. My sisters and mother and I stayed in Albania, ”said Banushi.
"When the civil war started in 1997, the situation seemed very chaotic, so my parents decided to move to Italy, to my father. I attribute my extremely sharp character to that period. The place where we moved to Italy was small, dark and cold. It was a one-bedroom apartment for all five of us. I started school right away, but I cried often because I missed life in Albania. I remember my mom encouraging me every night to be positive as I warmed my cold feet under the quilt. This is the time when I began to realize that every difficult period in life is temporary and that you have to take it every day as it comes. One foot in front of the other. ”
Të studionte në një gjuhë të huaj për të ishte e vështirë në fillim, po u përshtat shpejt dhe nisi të shkëlqejë akademikisht. Teksa përshtatej me jetën e re, Dr.Banushi krijoi një ekuilibër mes dashurisë së saj për librat e biologjisë qelizore dhe pasionit e talentit për sportin. Madje u bë një kampione italiane e hedhjes me shtizë (javelin).
“Babai im ishte një mësues i atletikës dhe më trajnoi në hedhje me shtizë gjatë shkollës së mesme. Ai është personi që më mësoi disiplinën dhe se këmbëngulja të shpërblehet. Asnjëherë nuk kam menduar shumë thellë rreth ndikimit që e kaluara ime ka patur në ndërtimin e karakterit tim elastik, por tani mund të them me bindje që më ka bërë më të guximshme.”
Pasi përfundoi studimet universitare dhe masterin në Kolegjin “Nuovo” (universiteti i Pavias) në Italinë Veriore, Dr.Banushi u zhvendos në Mbretërinë e Bashkuar për të kryer studimet e doktoratures në Kolegjin Universitar të Londrës (University College of London – UCL).
“Gjatë përfundimit të studimeve të doktoraturës, unë nisa ta shoh hulumtimin (research-in), jo vetëm si një instrument për zbulim, por si një mjet të fuqishëm për të dhënë një ndikim pozitiv në jetën e të tjerëve.”, -shpjegon Dr. Banushi.
“Rastësisht, u njoha me punën e profesoreshës së Asociuar, Fiona Simpson dhe jam mrekulluar nga puna e saj. Isha shumë e lumtur për faktin që ju bashkova laboratorit të saj dhe pata mundësinë të aplikoja aftësitë e mia për të përmirësuar opsionet terapeutike për pacientët me kancer. Puna ime e tanishme është e përqendruar në aplikimin e një teknologjie të re që ne kemi zhvilluar në laborator për të manipuluar sipërfaqen e qelizave të tumorit te njerëzit në mënyrë që ilaçet ekzistuese të kancerit që synojnë tumoret të mund të bashkëveprojnë më mirë me sistemin imunitar. Nëse hulumtimi ynë vërteton se kjo teknologji funksionon, ajo mund të aplikohet në tipet e ndryshme të kancerit dhe të shpëtojë mijëra jetë,”, -shpjegon Dr Banushi.
Rezultatet e këtij studimi u botuan së fundmi në revistën “Cell” dhe teksa kolegët e saj po festonin në laborator, Dr.Banushi po e festonte këtë rast, duke ngjitur malin e Kilimanxharos në Afrikë për të mbledhur fonde për UNICEF në Australi.
“Ngjitja ishte e vështirë, por ajo që mësova nga e gjithë kjo ishte “pol pole” – që në suedisht do të thotë “ngadalë ngadalë”. Kjo thënie na përsëritej vazhdimisht gjatë gjithë udhëtimit. Kur mbërritëm në pikën finale, udhëheqësi na tha: ”Mos shikoni arritjen apo orën, thjesht përqendrohuni që të vendosni njërën këmbë para tjetrës.”, kujton Banushi.
“Bërja e hapave kaq të vegjël, në atë kohë më bëri të mendoj se nuk do të arrinim kurrë në majë, por në fund të gjashtë ditëshit, ja arritëm. Kur isha në Afrikë, vendosa të jem vullnetare në një jetimore tanzaniane. Nuk do t’i harroj kurrë buzëqeshjet e fëmijëve dhe dëshirën e tyre për të mësuar. Fakti që nuk kanë mundësine të marrin edukimin që duan e që ju duhet është një fatkeqësi. Dikur kam qenë një fëmijë që mori edukimin e duhur dhe tani dua të ndihmoj fëmijë të tjerë për të arritur këtë. Jeta ime ndryshoi plotësisht kur prindërit e mi u zhvendosën në Itali dhe kjo më mësoi se mundësitë që ka secili person varen jashtëzakonisht shumë nga vendi ku ata kanë lindur. Kjo është arsyeja pse unë dua të ndihmoj të tjerët, sepse “ngadalë- ngadalë” besoj se të gjithë mund të bëjmë një ndryshim!”
Currently, Dr. Blerida is part of the research department at the Diamantina Institute, University of Queensland, School of Medicine, Australia.
Source: UQmedicine Magazine
