Ismail Kadare (January 28, 1936), celebrates his birthday today. Throughout his career as a writer, he has decently presented Albania everywhere in the world, being nominated several times for the Nobel Prize.
This January 28 reminds us of some of his most beautiful poems, which you can read and dedicate to him.
You and the moon
On this autumn moonlit night
I went out into the field to wander freely.
The clouds keep increasing,
the moon appears here and there.
But my own thoughts
are being pushed into my mind more often
and behind them you are always
like this moon that appears between the clouds.
The moon will soon disappear and the nights
will remain without it, while you
in my lifeless dreams
will never have a sunset.
Even when the memory
Even when my tired memory
Like those midnight trams
Only at the main stations will stop,
I will not forget you.
I will remember
the silent, endless Evening of your eyes,
the drowned Dawn, fallen on my shoulder
Like an unshakeable snow.
The breakup has
come I'm running away from you...
Nothing extraordinary,
Except some night
Someone's fingers will tangle in your hair
Far away are my fingers, miles long...
Without you
You fled the endless road
Where the deciduous trees turn yellow
On the chests of ponds now
the medallion art of the moon shakes.
The storks fled.
Start behind you
Like a bad dust, the purchase faded
And resemble the earth, the forest, the cloud,
With the negative of a film.
Now I go to the fields thinking,
Where the cold wind starts to blow,
There are some half-grown trees
They look like Don Quixote from afar.
What should I do, I'm saying on my own
In this late hour of the twilight,
Where the clay cart makes writings
As old as John Buzukut?
I'll go sit over the ponds,
I'll drink you on my knees while falling,
In my throat I know I'll be left with
the cold medallion of the moon.
We are strangers
Të huaj jemi ne prej kohësh
Ç’ish për t’u thënë është thënë,
Si gurët që zënë vend në tokë,
Në jetë vend ne kemi zënë.
Drejt njëri-tjetrit kemi mbyllur
Të gjitha rrugët edhe shtigjet,
Si dy qytete mesjetare
Me mure, heshta dhe me pirgje.
Por natën, kur i lodhur truri
Portat i mbyll me qetësi,
Ti gjen një shteg dhe futesh brenda,
Një shteg që vetëm ti e di.
Pastaj si në rrugica parqesh
Shëtit me cirkovolucionesh
Hyn nëpër ëndrra i shkujdesur,
Fanitesh, qesh, ma bën me dorë.
Por kur mëngjesi zë afrohet,
Nis shqetësohesh befas ti
Dhe heshturazi del perjashta
Nga shtegu që veç ti e di.
E dita vjen. Rrjedh prapë jeta
Dhe ne të dy, si dhe më parë
Të ftohtë rrimë e të pamposhtur
Si dy qytete mesjetare.
Ti ishe për mua
Ti ishe për mua e pamposhtur si Troja
Troja që unë dot s’e pushtoja.
Ti ishe për mua e pakuptueshme,
Më e pakuptueshme se mbishkrimet etruske
Vetëm në ëndrra, ah, në ëndrra
T’i përqafoja flokët e dendura.
Gaz më shumë ndjeja tek të pushtoja
Se gjithë grekët kur ra Troja.
Vetëm në ëndrra m’ishe e kuptueshme,
Ti, e shtrenjta ime etruske.
Një vajzë
Duke të puthur pa të dashur
në shpirt ai ty të plagoi,
buz'përgjakur nga t'kuqt e tu
si vrases tinëz shkoi.
Krenar që ty "të shtiu në dorë"
gjith' shokve emrin tënd ju tha.
Pran' gotës birrës për ty folën
në park të dielave ata..
Dhe ti e vetme mbete
bosh mbenë sytë e tu në net bilbilash
si sheshi i shkretë ku porsa ndodhi
një katastrofë automobilash...
Tani, kur shkon rrugës së Dibrës
ata me sy të ndjekin pas.
Dikush me brryl i bie shokut,
-e sheh filanen? e ka pas...
Dhe ti ul koken, shpejton hapin
t'arrish tek shoqja sa me shpejt
të përsërisësh fjalët standart
Ah njëlloj jane te gjithe djemt'.
Te dyja t'ulura pranë radios
do ndizni heshtur një cigar',
tek supi i saj nën fjalë lajmesh
një çast dremitja do të marr
dhe do të cojë në një rrug' tjetër
më gjerë, më bukur, dhe me re.
Atje ne sfond fabrikash njerzit
nga këmbet s'do t'u vënë re.
Atje tek ecesh në mes turmash,
në një grup djemsh, ndoshta midis,
dikush me brryl do t'i bjer shokut,
-e sheh filanen? ishim miq...
Kristal
Ka kohë që s'shihemi dhe ndjej
Si të harroj un'dalngadalë,
Si vdes tek unë kujtimi yt
Si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj unë posht'e lart
Një vend ku ty të të lëshoj.
Një strofë a notë a një brilant
Ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s'të pranoftë asnjë varr,
Asnjë mermer a morg-kristal,
Mos duhet vall' prap' të të mbart
Gjysmë të vdekur, gjysmë të gjallë ?
Në s'gjetsha hon ku të të hedh
Të gjej një fushë a një lulnajë
Ku butësisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund të të shpërndaj.
Ti qave
Ti qave dhe më the me zë të ulët
Se unë të trajtoja si prostitutë.
Atëhere lotëve të tu s'ua vura veshin,
Te desha, pa e ditur se të desha.
Një mëngjes të beftë kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazët m'u duk,
Ahere e kuptova ç'kisha humbur,
Ç'kisha fituar kuptova gjithashtu.
Më rrëzëllinte si smerald mërzija,
Dhe lumturia ngrysej si një muzg me re.
Nuk dija kë të zgjidhja nga të dyja
secila m'e bukur se tjetra qe.
Se ish i tillë ky koleksion bizhush
Që dritë e terr lëshonte njëkohësisht,
Që njëqindfish etjen për jetën shtonte,
Por dhe që vdekjen ndillte njëqindfish.
Mall
Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi, sa rrallë.
Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlekë
Dhe shirat pa ylberë në mes.
Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot për dreq :
« Të zgjuarit janë bashkë në botë,
Kurse të fjeturit janë veç ».
Në ç'ëndërr kemi rënë kaq keq,
Që dot s'po zgjohemi ne vallë ?...
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mall.
Vjeshtë tiranase
Pa formë është qielli, si tru idioti
mërzitshem trotuaret shiu i qull
një kalimtar, një ombrellë, gjëmon moti
një biçikletë kthesën merr me vrull.
Pa forme është qielli, si një mendim idioti...
Kohë e pamjaftueshme
I don't have time to forget many things
From my mind I take you forever.
For the old tragedies and flashbacks
I will need at least two years.
And perhaps as much for Dante,
For the French land and the beaches as much,
Perhaps the women I'll be sweeping away
When the dusk draws near.
Like the overweight traveler
Before the departing plane in a little while
Still heavily laden
I'll approach the lost grave.
How can I take this burden off my shoulders?
Where do I put this weight, how?
I can't go down there with him,
but I can never leave him up there either.
Thought until the last moment
From old age, from the tragic hostage,
A perhaps incomprehensible sign
I will make you all and I will leave.
In the park they covered the sheets
In the park that covered the sheets
We both walk quietly,
After her taste autumn has laid
a yellow carpet of course.
And maybe like a faint dream
You saw a late sunset
This park that has been covered by leaves
Where after so many centuries you are going.
From vagabonds with cigarettes,
don't be afraid, dear, for nothing.
Even the dinosaurs could not suppress your image
Centuries ago.
For you to come so beautiful
With this hair, with this step
The earth tamed the wild climate
And turned back the glaciers.
And there was no way for it to happen otherwise.
There was no way for it to happen otherwise.
Monsters had to disappear
for you to come to this world...
